Geef om vrijheid!

Deze week loop ik met een collectebus van Amnesty International langs de deur. Toen ze ons eind vorig jaar belden met het verzoek of we wilden collecteren heb ik meteen 'ja' gezegd. En deze week was het zover. Maandagavond werd de bus gebracht met daarbij een stapel uitdeelfolders en een bedankje. Meteen dinsdag van start gegaan, want alles wat je gedaan hebt is klaar ;).
Wat een verschillende reacties krijg je aan de voordeur. De meesten stoppen zonder veel omhaal iets in de bus en wensen je succes. Omdat ik in mijn eigen straat collecteer maak ik ook hier en daar een praatje, over het weer, over de verhuizing, over de hond, erg leuk.
Een enkeling weigert beleefd en een uitzondering is bijzonder onbeleefd!
Een persoon bleef gewoon op de bank zitten, weigerde elke vorm van lichamelijke activiteit.
Een ander begon me door een dichte deur aan te blaffen als was het een telefoon: "hallo! wie is daar?" Ik dacht dat de mens met een telefoon in de gang stond (tja, ook ik ben blond...) Toen er nog een een soortgelijke 'begroeting' werd gebruld kreeg ik het vermoeden dat het voor mij bedoeld was. Ik besloot dus antwoord te geven. Ik begin op mijn vriendelijk toontje 'goedenavond, ik collecteer voor amnesty' en dit tegen een dichte deur ... word er niet open gedaan, nee! Het licht ging uit, de persoon verdween weer de kamer in... zucht, nee, die gaat vast geen geld pakken, grrr, je kan toch gewoon nee zeggen, ik ben niet gewapend!.... okay, volgende deur....
Daar tegen over staat ook iemand die me wat lekkers meegaf voor Lars, dus het leven is zo beroerd nog niet hoor! Toch denk ik dat ik veel geld heb opgehaald. Ben benieuwd. Mijn wijkje (2 straten groot, maar intensief belopen ;) ) is bijna klaar, vandaag nog een paar adressen een 2e keer bezoeken en dan vind ik het genoeg.

De vliegende sleutel

Ik ben al geruime tijd bezig met het borduren van Harry Potter's vliegende sleutel. Als hij straks af is ga ik er een kussen voor Jan van maken. Het werkje ligt al heeeeel lang stil en was dus op de UFO-lijst (lijst met unfinished objects ;) .) beland. Inmiddels heb ik tussen het hond opvoeden en het huishouden doen wat tijd gevonden om te prikken.











Zie hier de vooruitgang, nog een paar weken en dan is hij af!
Misschien zou ik eens een officiele UFO-lijst moeten plaatsen.... mmmm.....
Beter van niet ;).
Ik laat het wel weer zien als we zover zijn!

al zo lang geleden????

Zo, eindelijk weer eens tijd maken om te bloggen, want mijn vorige entry is wel erg oud. In de tussenliggende tijd is er zo ontzettend veel gebeurd, dus veel tekst deze keer. Voor degene die vooral voor de plaatjes komt zou ik willen zeggen 'gebruik het scroll wieltje van de muis!'.

Eind vorig jaar had ik last van een dip. Ik was me geestelijk aan het voorbereiden op het nieuwe huis en dat kostte me zoveel tijd dat dingen als bv het huishouden (....) weinig aandacht kregen. Nou liep dat toch al niet ideaal, want sinds de jongens geboren zijn heb ik vooral aandacht aan die mannekes gegeven. Een heerlijke keuze, en zeker de moeite waard, maar het houd wel in dat in huis het hoogst noodzakelijke werd gedaan en niet meer dan dat.
Zo tegen het eind van vorig jaar begon ik me dus steeds meer te ergeren aan de toestand van mijn huishouden. Daarnaast had ik ook nog eens het gevoel dat ik rond maart leefde en de kalender gaf toch echt november aan... zucht....
Op een goed moment las ik bij Iris iets over FLY-baby zijn. Dat intrigeerde me. Wat had ze uitgespookt, vliegles, parachute springen....
Bij navraag bleek het wat minder exotisch, maar wel bere-praktisch te zijn. Wat bleek, 'ik ben niet de enige die de huishoud-touwtjes kwijt is!'. Wat een openbaring! Half de wereld heeft mijn probleem en nog beter, er is een oplossing!
Zo kwam het dat ik ook begon te FLY-en. Ik moet zeggen, het systeem werkt. Kleine stapjes, niet alles in 1 keer willen doen (pfff dat kost wel moeite hoor).
Voor geinteresserden, FLY-lady

Goed, eindelijk het gevoel dat ik weer vat op de zaak krijg. Staan we voor een volgend dillemma. Al zolang als Adriaan en ik elkaar kennen hebben we het over het al dan niet kopen van een hond. We kregen echter al gauw ons eerste zoontje en het leek me niet erg praktisch om en een kind en een hond op te moeten voeden. Vlak na zoon 1 werd zoon 2 en daarna nummer 3 geboren. Nog altijd geen tijd voor een hond.

Nu zitten alle kleine mannen op school en.... er is tijd voor een hond! We hadden alleen wel het idee dat we dan snel aan de hond moesten, dan is hij nl zindelijk voor we gaan verhuizen....

Na lang zoeken leek ik het ideale ras gevonden te hebben en ook nog een fokker die pups had. Onze keus is gevallen op een heidewachtel, ook wel kleine munsterlander genaamd. Dit in tegenstelling tot zijn grote broer, de grote munsterlander, want onze Lars zal niet echt klein blijven. Hij zal waarschijnlijk een schofthoogte van 52-56 cm gaan halen.
Het is echt een dotje van een beest, maar die eerste 2 weken..... 's nachts janken en dat met onze houten tussen vloeren.... Ik was in staat om hem terug te brengen *bloos, gelukkig kan hij dit niet lezen! (en dan nog even ter mijner verdediging: ik was in het voorstadium van ziek zijn en ben ook echt ziek geweest.) Inmiddels zijn we allemaal meer aan elkaar gewend en het word steeds leuker! Zoals gezegd is het een schat van een beest en ik zit met hem op puppycursus. Daar leren we samen erg veel. Dat is ook wel nodig vind ik, want ik ben een leek op het gebied van honden en hoewel er veel in boekjes en op het internet is te vinden, gaat er toch niets boven aanschouwelijk onderwijs ;).

Goed, het hele FLY-systeem lag dus weer op zijn gat! Nee, deze keer is het gelukkig niet zo erg, de nieuwe bewoner word in het systeem opgenomen en binnenkort ben ik weer helemaal bij ;).

Zo, dan ook nog nieuws over ons huis. Bob (de bouwer) doet erg zijn best. We zijn inmiddels in een stadium dat ons huis echt op een huis begint te lijken. Er staan bakstenen om de binnen muren en er liggen pannen op het dak! Een mooi fenomeen, maar het drukt me wel weer met mijn neus op de feiten, het is alweer februari en het huis is goed op weg om af te geraken...



Mensen die mij al een tijdje kennen weten dat ik het hele verhuis-gedoe nog niet helemaal wat vind. Ik zou zelfs kunnen zeggen dat ik er best tegen op zie. Ik heb gelukkig hele lieve vriendinnen op het borduurhoekje gevonden. Ze leven met me mee, zelfs zo erg dat ze een lieve-lapjes-kussen voor me hebben gemaakt! Dit is een extra steuntje in de rug en dat kon ik wel gebruiken (inmiddels is het kussen al half vol gesnotterd, maar Jacqueline verzekerde mij dat het gewassen kan worden, dus dat is geen probleem...). Diana, Carin, Judith en Chantal hebben deze lieve lapjes geborduurd en Jacqueline heeft het tot een kussen omgetoverd. Meiden, nogmaals geweldig bedankt!

Zo, genoeg getikt, tijd om met Lars te gaan wandelen!