Gedachten over sneeuw...

Vrijdag drie februari begon het voorzichtig te sneeuwen. Veel mensen reageerden enthousiast, anderen schoten keihard in een dip. Hoe komt het nou dat er zo verschillend over sneeuwval wordt gedacht? 

Doorgaans zeg ik "ik vind het prachtig, vooral als ik er niet door hoef" en daar zit 'em denk ik de kneep. Een dik pak sneeuw vind ik helemaal niet leuk. Je kunt namelijk nog maar moeilijk op je fiets blijven zitten als je door zo'n sneeuwpak heen moet ploeteren. Het fietst zwaar en als je niet uitkijkt glijdt je nog uit ook, dan is het feest compleet... Kinderen op de fiets, manlief met de auto op pad, kopzorgen allom.

Als het al een aantal dagen heeft gevroren, dan is er een kans dat er sneeuw op ijs ligt. Dit zie je niet meer en hoepla... daar lig je weer te koekeloeren...

Als de dooi dan eindelijk inzet, dan wordt die kraakheldere, witte sneeuw een vieze, grijze prut die bovendien nog glad is ook! En ja hoor, weer uitglijden, maar dit keer is een kleddernatte broek het resultaat.

Het lijkt duidelijk, ik houd niet van sneeuw... of toch?

Ik kan enorm genieten van het geknerp van sneeuw onder je voeten en dan liefst op een plek waar nog niemand heeft gelopen. 

's Avonds lekker met de hond naar buiten, het veld helemaal verlicht als gevolg van sneeuw en maanlicht. Of 's Morgensvroeg en bij terugkomst kijkt dit "besneeuwde" snoetje je aan...

Bovendien doet een pak sneeuw bijna iedereen denken aan kerst, dat lijkt haast onlosmakelijk met elkaar verbonden. De stemming van de meeste Nederlanders schiet daardoor spontaan in de plus en dat is prettig. 

Ook heel bijzonder: een vreemde saamhorigheid die je anders maar weinig ziet. De sneeuw die op vaarten, vijvers en sloten ligt, bemoeilijkt het schaatsen (lees hier: het wordt hierdoor onmogelijk). Zonder startsignaal beginnen mensen overal sneeuw te schuiven en weg te vegen, waardoor met plezier geschaatst kan worden. Helemaal TOP natuurlijk! Bij deze een compliment aan allen.

Betoverend! Let maar eens op hoe sneeuw op licht reageert. Het maakt niet uit of het overdag in het zonnetje, of 's avonds in het maanlicht is, maar het begint te schitteren... alsof elfjes met diamantjes hebben gestrooid. Als je dat ziet, dan ga je (bijna) weer in sprookjes geloven, ik tenminste wel...

Dan last, but not least, in de kou zie je 's ochtends dat het ook echt koud is geweest die nacht. De takken van bomen en struiken zijn wit. Als je ze van dichtbij bekijkt zie je eenzelfde soort betovering. Glinsteringen spelen over de tak en als je goed kijkt, dan zie je takjes van ijs op de tak van de boom. Op deze "ijstakjes" zie je weer andere "ijstakjes" (zogenaamde dendrieten) en wie weet zitten op deze ijstakjes ook weer ijstakjes...

Het lijkt me duidelijk, sneeuw? Het kan twee kanten op, maar als je er niet door hoeft...