Here we go....

Allright, here we go.... I guess it's time to be blogging in English from now on. As you might know, or not, I'm stuck in a very busy period right now.
We're busy trying to decorate our new home. Then my brother got married last Thursday. Since I'm in a bit of a state I'll start by showing you the wedding ring pillow which is partially my work. I got help from a very kind lady, Sabine, who did the embroidery by machine for me. I did sent her the fabric. I included a sase in the package with the fabric and when the finished stitching got in our mailbox I didn't recognize my own handwriting.... pfjew, time to see a doctor.
Here is the pillow

The bride and groom were happy to see it and my eldest son handed the pillow to the couple during the ceremony.
We had a nice day, the weather was good, the food was fine and my brother and his wife said 'yes' at the appropriate moment!

As I mentioned earlier we're busy decorating our new home. We're trying to make the house a home and I can tell you that it takes a huge amount of wall-paper trying to accomplish that ;).
Over the past weeks I got our bedroom, the bedroom of my youngest and the room of my middle son done. This week a pro comes by to do the down-stairs section. It would take me way too long if I tried to do it myself.
The driveway will be paved this Saturday so things are looking good. We expect to be moving by the 23rd of july! Now for all curious little readers... some pictures!

Me in kitchen... Our bathroom...


There are people already claiming the tub!

My sons got to pick a nice color for their bedroom walls. My youngest choose red, the middle one choose green and the eldest choose purple. On this picture you can see a bit of result.

The other walls are plain white so don't worry, his mental health will not be endangered ;).
Hopefully I won't forget the photo camera this week, cause there will be enough new things to show you.

op de valreep

Op de valreep van dit weekend nog een belangrijk advies, LOL.

mama zijn, soms moeilijk, soms niet ;)

Zo, wat een heftige titel he? Tja, het is nu eenmaal een feit: mama zijn is best wel eens moeilijk. Bijvoorbeeld.... (zie enige blogjes geleden)
Als moeder het wat moeilijk heeft met het huishouden, dan is het prettig dat de kids in ieder geval hun steentje bijdragen door het opruimen van hun eigen troep. Tenminste, dat vind moeder dan, want de jochies hier hebben daar een alternatieve kijk op (.....*zucht).
Afgelopen week, na de zoveelste confrontatie hebben we eindelijk een goede afspraak gemaakt. We hebben een aantal regels op papier gezet, die ze per dag na kunnen lezen, waardoor het hier net allemaal wat gesmeerder zal verlopen (hoop ik!).
Het duurt een poosje voordat je in de gaten hebt dat er echt zulke maatregelen nodig zijn, ik vind het persoonlijk zo 'streng' klinken, maar ja, de mondelinge afspraken hielden echt geen stand.
Daartegenover staan dus erg leuke momenten, eigenlijk teveel om op te noemen.
Een ervan wil ik jullie echter niet onthouden, want dat is toch wel bijzonder. Het meisje zijn is in dit geval bijzonder.
Nog sterker, het enige meisje in dit mannen gezin.....
Mijn jongste heeft al samen met mij een aantal verjaardagskado's uitgezocht voor mij. Nu is het altijd al dat roze - en glitter dingen "voor mij" zijn, dusse.....
"Mama", zo zegt hij, "ik ga voor jou een playmobil kasteel kopen en mooie Lelli Kelly schoenen, daar zit ook een lippenstift bij, dat vind jij wel leuk he? mam?" Schetig he. Zie plaatjes voor het prachtigs dat hij me toewenst....



Tja, da's nu echt een kasteel! Ik reken dat ik die tiara, die in de bovenhoek staat, er ook bij krijg, hihi.
Hoe het staat met ons eigen kasteel? Nou, op de laatste fotoos konden we zien dat de carport al staat, de erker is nu ook afgedekt en de hele woning lijkt te zijn gevoegd. Verder hoorde ik van Bob de bouwer, via Wendy , dat ook met het tegelwerk een start is gemaakt! Het schiet dus op! Hopelijk maken we binnenkort eens tijd om te gaan kijken en dan niet alleen aan de buitenkant.... spannend!

enne.... ik begreep dat er nog plek is in ons blok van 4 woningen! Er is nog 1 woning te koop, dus wie komt er vlak bij me wonen? Wie o wie? Weet je zeker dat je een maffe buurvrouw krijgt ;), maar wel gezellig! Toe, kom op, er is toch wel iemand die vlak bij wil komen wonen?

de sleutel is klaar!

Ja, de sleutel is klaar, 'harry's sleutel' dan!



Nu nog de afwerking..., maar ja, het begin is er!
Dan zijn er ook nog ontwikkelingen op het gebied van ons huis. We hebben glas! Als ik in een optimistische bui zou zijn zou ik mijn nieuwe ramen kunnen lappen, maar met al die regen van de laatste tijd houd ik het nog even voor gezien ;).


Ik ben intussen ook nog steeds druk met Lars. We zitten samen op puppycursus en daarvan is volgende week alweer de laatste les! De tijd vliegt nog steeds voorbij ;). Ik zou het liefst vlot beginnen met de vervolgcursus, want deze hondenschool bevalt me erg goed. Kijken of er nog een plaatsje voor me is.

Geef om vrijheid!

Deze week loop ik met een collectebus van Amnesty International langs de deur. Toen ze ons eind vorig jaar belden met het verzoek of we wilden collecteren heb ik meteen 'ja' gezegd. En deze week was het zover. Maandagavond werd de bus gebracht met daarbij een stapel uitdeelfolders en een bedankje. Meteen dinsdag van start gegaan, want alles wat je gedaan hebt is klaar ;).
Wat een verschillende reacties krijg je aan de voordeur. De meesten stoppen zonder veel omhaal iets in de bus en wensen je succes. Omdat ik in mijn eigen straat collecteer maak ik ook hier en daar een praatje, over het weer, over de verhuizing, over de hond, erg leuk.
Een enkeling weigert beleefd en een uitzondering is bijzonder onbeleefd!
Een persoon bleef gewoon op de bank zitten, weigerde elke vorm van lichamelijke activiteit.
Een ander begon me door een dichte deur aan te blaffen als was het een telefoon: "hallo! wie is daar?" Ik dacht dat de mens met een telefoon in de gang stond (tja, ook ik ben blond...) Toen er nog een een soortgelijke 'begroeting' werd gebruld kreeg ik het vermoeden dat het voor mij bedoeld was. Ik besloot dus antwoord te geven. Ik begin op mijn vriendelijk toontje 'goedenavond, ik collecteer voor amnesty' en dit tegen een dichte deur ... word er niet open gedaan, nee! Het licht ging uit, de persoon verdween weer de kamer in... zucht, nee, die gaat vast geen geld pakken, grrr, je kan toch gewoon nee zeggen, ik ben niet gewapend!.... okay, volgende deur....
Daar tegen over staat ook iemand die me wat lekkers meegaf voor Lars, dus het leven is zo beroerd nog niet hoor! Toch denk ik dat ik veel geld heb opgehaald. Ben benieuwd. Mijn wijkje (2 straten groot, maar intensief belopen ;) ) is bijna klaar, vandaag nog een paar adressen een 2e keer bezoeken en dan vind ik het genoeg.

De vliegende sleutel

Ik ben al geruime tijd bezig met het borduren van Harry Potter's vliegende sleutel. Als hij straks af is ga ik er een kussen voor Jan van maken. Het werkje ligt al heeeeel lang stil en was dus op de UFO-lijst (lijst met unfinished objects ;) .) beland. Inmiddels heb ik tussen het hond opvoeden en het huishouden doen wat tijd gevonden om te prikken.











Zie hier de vooruitgang, nog een paar weken en dan is hij af!
Misschien zou ik eens een officiele UFO-lijst moeten plaatsen.... mmmm.....
Beter van niet ;).
Ik laat het wel weer zien als we zover zijn!

al zo lang geleden????

Zo, eindelijk weer eens tijd maken om te bloggen, want mijn vorige entry is wel erg oud. In de tussenliggende tijd is er zo ontzettend veel gebeurd, dus veel tekst deze keer. Voor degene die vooral voor de plaatjes komt zou ik willen zeggen 'gebruik het scroll wieltje van de muis!'.

Eind vorig jaar had ik last van een dip. Ik was me geestelijk aan het voorbereiden op het nieuwe huis en dat kostte me zoveel tijd dat dingen als bv het huishouden (....) weinig aandacht kregen. Nou liep dat toch al niet ideaal, want sinds de jongens geboren zijn heb ik vooral aandacht aan die mannekes gegeven. Een heerlijke keuze, en zeker de moeite waard, maar het houd wel in dat in huis het hoogst noodzakelijke werd gedaan en niet meer dan dat.
Zo tegen het eind van vorig jaar begon ik me dus steeds meer te ergeren aan de toestand van mijn huishouden. Daarnaast had ik ook nog eens het gevoel dat ik rond maart leefde en de kalender gaf toch echt november aan... zucht....
Op een goed moment las ik bij Iris iets over FLY-baby zijn. Dat intrigeerde me. Wat had ze uitgespookt, vliegles, parachute springen....
Bij navraag bleek het wat minder exotisch, maar wel bere-praktisch te zijn. Wat bleek, 'ik ben niet de enige die de huishoud-touwtjes kwijt is!'. Wat een openbaring! Half de wereld heeft mijn probleem en nog beter, er is een oplossing!
Zo kwam het dat ik ook begon te FLY-en. Ik moet zeggen, het systeem werkt. Kleine stapjes, niet alles in 1 keer willen doen (pfff dat kost wel moeite hoor).
Voor geinteresserden, FLY-lady

Goed, eindelijk het gevoel dat ik weer vat op de zaak krijg. Staan we voor een volgend dillemma. Al zolang als Adriaan en ik elkaar kennen hebben we het over het al dan niet kopen van een hond. We kregen echter al gauw ons eerste zoontje en het leek me niet erg praktisch om en een kind en een hond op te moeten voeden. Vlak na zoon 1 werd zoon 2 en daarna nummer 3 geboren. Nog altijd geen tijd voor een hond.

Nu zitten alle kleine mannen op school en.... er is tijd voor een hond! We hadden alleen wel het idee dat we dan snel aan de hond moesten, dan is hij nl zindelijk voor we gaan verhuizen....

Na lang zoeken leek ik het ideale ras gevonden te hebben en ook nog een fokker die pups had. Onze keus is gevallen op een heidewachtel, ook wel kleine munsterlander genaamd. Dit in tegenstelling tot zijn grote broer, de grote munsterlander, want onze Lars zal niet echt klein blijven. Hij zal waarschijnlijk een schofthoogte van 52-56 cm gaan halen.
Het is echt een dotje van een beest, maar die eerste 2 weken..... 's nachts janken en dat met onze houten tussen vloeren.... Ik was in staat om hem terug te brengen *bloos, gelukkig kan hij dit niet lezen! (en dan nog even ter mijner verdediging: ik was in het voorstadium van ziek zijn en ben ook echt ziek geweest.) Inmiddels zijn we allemaal meer aan elkaar gewend en het word steeds leuker! Zoals gezegd is het een schat van een beest en ik zit met hem op puppycursus. Daar leren we samen erg veel. Dat is ook wel nodig vind ik, want ik ben een leek op het gebied van honden en hoewel er veel in boekjes en op het internet is te vinden, gaat er toch niets boven aanschouwelijk onderwijs ;).

Goed, het hele FLY-systeem lag dus weer op zijn gat! Nee, deze keer is het gelukkig niet zo erg, de nieuwe bewoner word in het systeem opgenomen en binnenkort ben ik weer helemaal bij ;).

Zo, dan ook nog nieuws over ons huis. Bob (de bouwer) doet erg zijn best. We zijn inmiddels in een stadium dat ons huis echt op een huis begint te lijken. Er staan bakstenen om de binnen muren en er liggen pannen op het dak! Een mooi fenomeen, maar het drukt me wel weer met mijn neus op de feiten, het is alweer februari en het huis is goed op weg om af te geraken...



Mensen die mij al een tijdje kennen weten dat ik het hele verhuis-gedoe nog niet helemaal wat vind. Ik zou zelfs kunnen zeggen dat ik er best tegen op zie. Ik heb gelukkig hele lieve vriendinnen op het borduurhoekje gevonden. Ze leven met me mee, zelfs zo erg dat ze een lieve-lapjes-kussen voor me hebben gemaakt! Dit is een extra steuntje in de rug en dat kon ik wel gebruiken (inmiddels is het kussen al half vol gesnotterd, maar Jacqueline verzekerde mij dat het gewassen kan worden, dus dat is geen probleem...). Diana, Carin, Judith en Chantal hebben deze lieve lapjes geborduurd en Jacqueline heeft het tot een kussen omgetoverd. Meiden, nogmaals geweldig bedankt!

Zo, genoeg getikt, tijd om met Lars te gaan wandelen!