Tjonge, jonge, wat voel ik me....

Man, wat voel ik me stom! Geen leuke opening, maar ja, op dit moment voelt het allemaal ook even niet leuk.
Vanmorgen zou ik wat langer op bed blijven liggen, de jongens hebben immers vakantie en ik had geen goede nacht gehad (nog lang wakker gelegen). Brult Adriaan om 7.00 uur naar boven "Bianca.... de fietsen zijn gejat!" Als een haas mijn bed uit, dat begrijp je. Geen misplaatste grap, twee fietsen gejat, de mooie... die van de jongens... die ze voor school gebruiken... Balen hoor, maar gunst, ik had zelf de schuur niet op slot gedraaid en er waren gelukkig geen inbrekers in huis geweest. Met dat soort "positieve" gedachten probeer je je gemoedsrust te hervinden. We besloten dat ik aangifte zou gaan doen, dus om iets over negen gebeld. De aardige dame van de centrale stuurde meteen twee agenten langs om de melding op te nemen. Ze stonden zo op de stoep en nadat ik schuld bewust verklaarde dat ik dom was geweest hebben ze de verklaring opgenomen. Ze vertelden dat er meer was gebeurd vannacht, ook nog een auto-inbraak...
Tegen 11 uur had ik voldoende zin gemaakt om naar de stad te flitsen dus ik spring in mijn autootje... Gat, ja hoor! Gastvrij als ik ben, had ik ook verzuimd deze af te sluiten *zucht. Een enorme bende (niet van mezelf) dus ook hier waren ze geweest. Gauw, gauw alles opgeruimd. Ontbreekt er iets? Nee, zo te zien niet, of wacht... een pot met reinigingsdoekjes! Nou ja! Wat een lui, laat ze er maar gelukkig mee worden... Check, dubbelcheck, geen schade (nee, vanzelf niet, als je de auto niet op slot doet).
Bij terugkomst belde Adriaan om te informeren of ik al aangifte had gedaan. Ja hoor, heb ik gedaan en moet je nou toch horen, ze zijn ook in de auto geweest. "Och", zegt Adriaan, "dan zijn ze nu ook een TomTom rijker... " Ik kon wel door de grond zakken. Nooit meer aan gedacht, maar inderdaad, die hing ook voor het grijpen. Mijn complete "ik-kan-nu-gelukkig-zelf-naar-de-voetbal-rijden" systeem naar de, ja, waar naartoe eigenlijk? Nog maar een belletje richting onze vrienden in het blauw. Gênant, dat kan ik je wel vertellen, als je nogmaals moet vertellen dat je de boel niet had afgesloten. Twee tellen later stonden ze weer op de stoep. Nieuwe verklaring... en ja, ze hadden het heel druk. Onze ongewenste gasten hebben geen oog dicht gedaan vannacht...
Onze hond vraag je? Nee, die heeft geen kik gegeven. Nou ja, dat is niet helemaal waar. Bij aankomst van de agenten ging hij helemaal los. Blaffen alsof zijn leven ervan af hing... Die heeft het duidelijk nog niet begrepen, of hij gaat uit van de goedheid van de mens?
Jawel, ik weet het, ik moet geen gelegenheid creëren. Toch vind ik dat je van de spullen van een ander af moet blijven. Het meest frustrerend vind ik echter het gevoel van gelatenheid bij mezelf. Ja, ik weet dat de politie haar best doet om de daders te pakken, maar ik weet ook dat ik die fietsen of die TomTom nooit weer terug zie.
Karma technisch gezien zou ik onze insluipers dankbaar moeten zijn, ze stellen me in de gelegenheid om barmhartigheid te tonen, vergevingsgezindheid en wie weet nog wat mededogen. Ik geloof echter dat mijn karma-ontvanger dit nog niet aankan...